Trening Interpersonalny – brzmi groźnie. Powiedzcie, jak to jest , że boimy się właśnie takiej pracy. Kontaktu opartego na komunikacji wprost, na emocjach do zachowania, a nie do oceny drugiej osoby. Jak to jest , że największą obawą, która towarzyszy w trakcie takiej pracy to lęk przed oceną i ośmieszeniem, lęk przed odrzuceniem, lęk przed „rozsypaniem” czy lęk przed zaufaniem, podczas gdy poza salą szkoleniową i miejscem treningu odcinamy te lęki. Przecież one nie znikają…
Trening ma za zadanie pokazać mechanizmy, które normalnie funkcjonują w kontaktach interpersonalnych, a sama forma treningu to nic innego jak laboratorium. Czemu więc wzbudza on w nas tak duże emocje, a czemu nie przykładamy do nich uwagi w codziennym życiu. Czemu na co dzień odcinamy się od przeżywania i świadomości siebie.
Im dłużej się nad tym zastanawiam tym silniej pojawia mi się pytanie czego potrzebuję by czuć się bezpiecznie , by zaufać drugiej osobie? Czy nie jest tak , że tylko taka podstawa pozwala na nawiązanie prawdziwej bliskości z drugim człowiekiem?
Kilka takich refleksji i pytań nasunęło mi się przy okazji mojego ostatniego udziału w treningu, obserwacji siebie i innych uczestników tego wydarzenia.
Czego potrzebuję, by zaufać drugiej osobie? Hmm… Kiedyś brakowało mi do tego zrozumienia samej siebie, wglądu. Wydaje mi się, że doszłam do tego momentu, kiedy nie potrzebuję ufać komukolwiek. Jednak na początku procesu rozwoju, aby zaufać komukolwiek, najpierw musimy przepracować siebie. Dopiero potem można mówić o zaufaniu do innych. A czasem przychodzi taki moment, kiedy nie potrzebujemy potrzebować. Zaufanie staje się zbędne, a słowo „otwartość” dostaje nowe znaczenie i nowe życie. 🙂
Kolejne Twoje pytanie nie jest już dla mnie zrozumiałe. „Taka postawa” – czyli jaka?
Zajrzę tu jeszcze. 🙂 Komunikacja interpersonalna leży w kręgu moich zainteresowań. Pozdrawiam Cię serdecznie. 🙂
Dzięki za wpis 🙂
Pozdrawiam
Trening interpersonalny u wielu osób zmienia sposób myślenia – widzą wtedy zupełnie inaczej interakcje z ludźmi – to że są odbierani inaczej niż najczęściej jest to widziane przez nich.
świetnie piszesz